Vamos a Bélgica

Spanje, Woensdag 8 mei 2019

Na lang twijfelen namen we vorige week uiteindelijk toch het vliegtuig richting België. En dat slechts voor twee nachten. Met enkel een klein rugzakje en een laptop reizen geeft toch een vreemd gevoel, maar ook wel een enorme vrijheid. We hadden onze tweedaagse enkel aangekondigd aan ouders en kinderen en de vrienden waar we zouden verblijven. Net voor de vlucht had Wim op facebook wel een foto gepost waarin we op het vliegtuig zaten, en uiteraard zorgde dit voor een aantal reacties van vrienden die ons prompt uitnodigden om langs te gaan. Gezien ons uitermate drukke agenda voor die enkele dagen was dit helaas niet altijd mogelijk, maar we zijn er toch in geslaagd om heel wat mensen toch te zien, en dit dan totaal onverwacht voor de meesten. Dit resulteerde in een iedereen-blij-situatie. Het leek wel een beetje op speed-dating. Elk bezoek maximum een uurtje, heel intens, maar vooral ook heel erg leuk.

We zijn pas na de middag geland in Charleroi waar we een eenvoudige Corsa gehuurd hadden. Tot onze verwondering, en bijna schoorvoetend zei de dame aan het loket dat ze ons niet de gevraagde wagen kon geven. In de plaats daarvan kregen we voor dezelfde prijs een BMW 1 met alles erop en eraan. Nu zijn we helemaal niet zo gesteld op uiterlijk vertoon, maar het was wel een heel aangename verrassing. Vooral dan omwille van de extra’s zoals de gps die we normaal niet zouden hebben gehad. We moesten toch ook heel wat kilometers afleggen, en dan is enig comfort natuurlijk mooi meegenomen. Na een broodje zijn we onmiddellijk naar Brugge gereden om mijn ouders te bezoeken. Ik was blij hen terug te zien en mijn mama te kunnen vereren met een vervroegd moederdag-bloemetje. Ze vond het heerlijk, en ik genoot van haar zichtbare dankbaarheid hiervoor. Ook papa kon honderduit nog eens babbelen, en dit face to face, wat voor hem toch nog altijd echter en hechter is dan onze wekelijkse telefoontjes. Afscheid is nooit leuk, en vooral niet omdat we pas rond de feestdagen terug naar België gaan. Het bezoek was helaas ook heel kort, enkele uurtjes, maar we moesten ons nu eenmaal in honderd delen om ons ‘programma’ af te werken.

Na Brugge was het richting Oostende rijden naar onze good old friend Mieke en haar dochter. Ik ken Mieke al meer dan 20 jaar als een hartsvriendin, al van tijdens mijn opleiding als criminoloog waar ik haar leerde kennen als een heel gedreven, hardwerkende en vooral hartelijke, warme vrouw. Respect ! We konden bij haar, zoals altijd, terecht voor een heerlijke warme maaltijd en uitbundig praten, lachen en samenzijn. Zalig toch, die oersterke vriendschap! Mensen op wie je kan bouwen, op wie je kan rekenen, die altijd voor je klaarstaan, hoe dan ook.

Na het genot van een zalige, maar korte nachtrust en natuurlijk een uitgebreid ontbijt, tuften we richting Beveren om onze volgende afspraken na te komen. Wetende dat ze volgende week zelf voor drie weken bij ons komt logeren om ons te helpen, maakte het afscheid minder zwaar.

We hadden bewust een namiddag vrijgehouden om enkele onverwachte bezoekjes te brengen aan enkele mensen die hiervan niet op de hoogte waren. Zo is het gelukt om ook in de Klaproos langs te gaan, de voorziening waar ik met mensen met een meervoudige beperking werkte net voor ik naar Spanje vertrok. We kwamen terecht in de volle voorbereiding van een feest ter ere van de verjaardagen die maand van enkele van de gasten. Dit is voor hen een belangrijk moment, en vooral voor de feestvarkens zorgt dit voor een heerlijke zenuwachtigheid, waardoor het wel doodnormaal leek dat ik daar plots stond. Niet echt realiserend dat ik eigenlijk in Spanje hoorde te zijn. Vreemd hoe ze soms in hun eigen wereld leven. Anderen daarentegen waren heel uitdrukkelijk blij om mij terug te zien, en kreeg ik als vanouds een dikke, eerlijke knuffel. Enkele anderen begrepen duidelijk niet wat hen overkwam toen ze mij zagen, en moesten even bekomen van het feit dat ik daar ineens aanwezig was. Ook mijn collega’s waren duidelijk aangenaam verrast dat ik hen een bezoekje bracht. Het was toch heel erg fijn om nog even te mogen proeven van de drukke, alledaagse en vooral warme sfeer van de Klaproosjes. Helaas was ook dit bezoek beperkt in tijd…

Alsof het zo moest zijn was er net die namiddag ook een happening in het cultureel centrum met het zeer toepasselijke thema ‘lief voor mijn lijf’, speciaal gericht op onze puberende jeugd. Is dit nu net de boodschap zijn die wij zelf hoog in ons vaandel dragen…

De Gezinsbond, de vereniging waar we ons zelf jaren met hart en ziel voor ingezet hebben, was mede-organisator. Daardoor waren enkele van de meest gedreven mensen van het bestuur daar aanwezig, en hadden we de gelegenheid om ook heel even nog met hen te praten. Weeral enkel happy faces! Zowel bij ons als bij hen. Want een onverwacht bezoekje is uiteindelijk wel fijn, ook al is het dan een blits bezoek. Misschien is het daarom wel fijn, omwille van het onverwachte maar ook kortdurende ? Zelf had ik het gevoel alsof het mij allemaal overkwam en ik enkel overspoeld werd door korte, hevige, maar heel aangename emoties. Het leek op het moment allemaal nauwelijks door te dringen omdat de contacten elkaar snel opvolgden en soms slechts enkele minuten duurden.

Onze volgende stap was een eveneens onverwacht bezoek aan onze vroegere buren uit Schoofland, die ondertussen ook goede vrienden geworden zijn. Ook dit was een kort bezoekje, die dan nog gevuld werd met een wel zeer bijzondere taak. Zoals ik eerder misschien al schreef was er blijkbaar nog een topdekmatras geleverd bij onze andere buurman toen we al in Spanje woonden. De firma die de foute levering maakte wou de matras niet naar Spanje sturen, waardoor we een oplossing zochten om hem toch bij ons te krijgen, voor zo weinig mogelijk geld. Met mijn creatieve geest was ik tot het idee gekomen om vanuit Spanje, in ons toch al kleine rugzakje, een vacuüm zak en een extra grote stevige zak te proppen om de matras zo klein mogelijk te maken om mee te kunnen nemen als extra bagage tijdens de terugvlucht. We hadden dit thuis even geprobeerd en dit scheen te lukken. Niemand geloofde echt dat dit zou lukken, behalve ik. Bij onze ex-buren werd dus prompt de matras binnengedragen, de stofzuiger bovengehaald, en hebben we met ons drieën de matras zo klein mogelijk gemaakt. Het werd een hele onderneming, die Wim op film vastlegde. (filmpje) Uiteindelijk slaagden we erin de matras in de vacuüm te krijgen én in de extra zak voor het geval de lucht toch zou ontsnappen en de matras terug in zijn oude, volumineuze vorm zou veranderen. Dit zouden we echt wel kunnen missen. Toen de matras wegsmolt onder de vacuüm druk, leek het plots verdacht veel op een enorm pakket drugs. Mijn fantasie sloeg op hol met de gedachte dat de security in de luchthaven ons wel eens zou kunnen viseren hierom en het pak zou openen, met alle gevolgen vandien dat het onmogelijk zou worden om het ding nog onder bedwang te houden en terug in zijn oorspronkelijke zak terug mee te kunnen nemen. Ik vond het eigenlijk best wel spannend. Het is tussen haakjes perfect gelukt om het onding mee te nemen op het vliegtuig en heelhuids in Spanje te krijgen. Mission accomplished !

’s Avonds hadden we met de kinderen afgesproken om ribbetjes te gaan eten in Antwerpen. Het werd een super gezellige avond, druk babbelend en bijpratend, samenzijn, genieten en lachen. Ik heb echt genoten, en prijs me de gelukkigste mens op aarde. Pas bij het terugzien ervaar ik toch dat ik ze wel echt mis. Enige troost is ons whatsapp groepje dat het mogelijk maakt om toch ook op de hoogte te blijven van alledaagse dingen, waardoor je toch minder vervreemd.

Onze laatste stop was dan weer bij goede vrienden die zo gastvrij waren ons van een slaapplaats te voorzien. Het werd ook hier een blij weerzien, dat echter gezien het late avonduur van ons arriveren, eerder kort was. Ondanks het feit dat ’s ochtends 1 mei en dus een feestdag was, vonden ze het helemaal niet erg om toch om 6 uur uit de veren te gaan om ons van een uitgebreid ontbijt te voorzien, zodat we ons vliegtuig tijdig zouden halen. Gewoon, met een pas-uit-bed kapsel in pyjama aan de ontbijttafel. Een echt thuis-gevoel, het gevoel dat wij onze gasten willen meegeven, hebben we ook bij hen mogen ervaren.

We zijn de laatste weken tot de constatatie gekomen dat we gezegend zijn met een vijftal goede vrienden -al dan niet koppels- en we zijn daar zo ontzettend dankbaar voor. Dit zijn onverwoestbare vriendschappen die we kost wat kost in ere willen houden, en het zijn stuk voor stuk mensen die we beiden heel diep in ons hart bewaren als een kostbaar juweel, elk met zijn eigen pracht en glans. We hoeven geen namen te noemen, want zij weten zelf heel goed dat zij tot dat selecte groepje van mensen behoren. Bij deze, lieve juweeltjes, dank voor zoveel onbaatzuchtige blijken van pure genegenheid.

We kijken uit naar jullie bezoek !

Hasta luego

Annemie ofte Ana