Las Palmeras

San Vicente del Raspeig, zondag 14 juli 2019, 4.00u

Ondertussen hebben we een week ‘verlof’ gehad. Zoals gewoonlijk zag die er weer helemaal anders uit dan we gepland hadden, en dan ik gedacht had. Zowat het enige dat gelopen is zoals verwacht zijn de twee bezoekjes aan vrienden. Enerzijds was er het baby-bezoek aan onze makelaar-en-zoveel-meer-in één persoon. Het was een heel fijn bezoek, lekker uitgebreid babbelen en genieten van eens niets moéten doen. Een zalig mooie baby met een heerlijk kuiltje in de wang, zo ini-mini. Ik was vergeten hoe klein zo’n pasgeboren baby wel kan zijn, al was hij dan al 5 weken. Het lijkt al zo heel erg ver weg in een ver verleden dat mijn kinderen zo klein waren. Ik kan het me maar moeilijk meer voorstellen als ik nu kijk hoe ze uitgegroeid zijn tot prachtige volwassenen, op zoek naar hun eigen toekomst. Elk op hun manier. Ook de twee jongsten zijn nu afgestudeerd en zoeken een fijne job. Ik hoop dat ze iets vinden waar ze zich goed in voelen, waar ze kunnen groeien als mens, hun talenten ten volle kunnen ontwikkelen. Ik hoop ook dat ze durven kiezen voor hun geluk, no matter what. Niet teveel rekening houden met wat anderen zouden kunnen denken, maar dat ze gaan voor uitdagingen die ze graag willen aangaan, die hen voldoening en geluk brengen, net zoals ik gedaan heb. Ik hoop alleen dat ze het niet zo lang uitstellen als ik deed. Het leven is te kort om vast te roesten in werksituaties waaruit je denkt nooit te zullen ontsnappen, en jezelf wijs te maken dat je enkel dat kunt wat je al jarenlang doet. Gelukkig is de mentaliteit van de jongeren van nu helemaal anders. Gelukkig durven jongeren bewuste keuzes te maken wanneer blijkt dat een eerdere keuze hen onvoldoende voldoening geeft. Helaas heeft dat ook wel de keerzijde dat ze vaak ‘jobhoppers’ geworden zijn, en veel te vlug opgeven wanneer iets minder evident is of wanneer het even wat minder aangenaam is. Tja, zo heeft alles een keerzijde denk ik dan.

Vreemd hoe mijn gedachten kronkelen en ik van mijn oorspronkelijke tekst afwijk. Ik heb er zelf geen vat op, en heb bij mijn schrijven nooit enig idee waartoe mijn verhaal zal leiden. Het enige wat ik vooraf weet is wat ik wil vertellen in mijn eerste zin. Het is soms alsof mijn toetsenbord en mijn vingers het van me overnemen en een eigen leven beginnen te leiden. Ik geef eraan toe, ik heb geen zin om mezelf te censureren, ook al gaat mijn schrijfsel op het net. Ik schaam me niet over wat ik schrijf, ik schaam me niet over mijn gedachten of over mijn gevoelens. Omdat ze echt zijn, omdat ze deel uitmaken van wie ik ben, te nemen of te laten. Mensen vragen me wel eens of ik niet bang ben omdat ik mijn gevoelens zomaar te grabbel gooi voor de buitenwereld, voor onbekenden. Het is vooral vanuit een bezorgdheid dat die vraag gesteld wordt. Maar dan denk ik ; wat is anders dan het lied van een zanger, dan het gedicht van een dichter, dan de roman van een schrijver, dan een schilderij van een kunstenaar ?  Het zijn allemaal manieren van mensen die op hun eigen manier uitdrukking te geven aan hun gevoelens en gedachten.

We zijn er wonderwel ook in geslaagd enkele uitstappen te doen. Helaas niet allemaal volgens het geijkte plan… zo zijn we maandag of dinsdag, ik weet het al niet meer richting Elche gereden. Het is een stad die gekend is voor zijn palmbomen. Prachtig,  en uniek in zijn soort. Er is het grootste palmenbos in de wereld met meer dan 200 000 bomen, wat zeer indrukwekkend is. In de hele stad zijn de parken onvoorstelbaar netjes onderhouden, mooie bloemenperken, heel uitgebreide irrigatiesystemen, kleurrijk en gezellig.

We hadden de auto netjes geparkeerd bij het binnenrijden in de stad op een gratis parking. Na lekker gekuierd te hebben en een lunch -die helaas wat tegengevallen was- op een terras, moesten we jammer genoeg doorrijden om onze ‘groene kaart’, wat ons bewijs van residentschap is, te gaan ophalen voor sluitingstijd om 18 uur. Vroeger rekende ik altijd op Wim om de weg terug te vinden omdat ik hopeloos slecht was in oriëntatie. Op de een of andere bizarre manier ben ik de laatste jaren mijn oriëntatie gevoel beginnen ontwikkelen, waardoor ik zelf ook heel vaak mijn weg terugvind. Een vreemde gewaarwording hoe dat plots kan veranderen. Het was vroeger erbarmelijk slecht. Ik vond vaak zelfs niet eens de uitgang in een winkel terug, en ik heb wekenlang mijn weg moeten zoeken op mijn werk vroeger. Maar dat is dus de laatste jaren verleden tijd geworden, en dat heeft me ook veel zelfstandiger gemaakt. Alleen heeft net dat gegeven ons de das omgedaan in Elche. Omdat Wim nu weet dat ik zelf de weg terugvind, had hij zich helemaal niet geconcentreerd op de weg die we uit moesten. Hij rekende erop dat ik de parkeerplek in mijn hoofd had geprent, en dat ik wel wist welke richting we uit zouden moeten. Toeval wil dat ik er op rekende dat hij dat zou gedaan hebben, met als gevolg dat geen van ons beiden ook maar enige moeite had getroost om op zijn minst een naam of een plein of herkenningspunt in ons brein op te slaan.

Gevolg : je raadt het al, we waren hopeloos verdwaald. We moesten dus op ons gevoel afgaan kwestie van de juiste richting te kiezen. Omdat ik zo nodig natuurlijk evengoed een mooie wandeling wou maken en door het park wou lopen, zijn we elk gevoel oriëntatie verloren. Het enige wat we wisten is dat we geparkeerd stonden vlakbij een school. Dan maar via Google maps op zoek naar scholen met een parkeerplein ernaast. Foto van internet erbij en weg wijle.  Maar als je in de stad van de palmbomen bent zijn er wel meer scholen met een parking met palmbomen op… zo hebben we toch een aantal scholen bezocht, maar nooit de goeie :,( .

Na 3 uur ronddolen, echt waar, ik schaam me rot, hebben we onszelf dan maar even op een terras getroost met een drankje. Het bleek een gezellig terras te zijn, vlakbij een speelpleintje, tussen uitsluitend Spanjaarden. Heel sfeervol, luidruchtig -typisch Spaans dus- en met spelende kinderen. Eigenlijk zijn dit de leukere terrasjes, de authentieke en niet-toeristische plekjes. Vandaaruit zouden we een ‘escape’-plan bedenken om onze bus terug te vinden. We kenden geen enkele straatnaam of plein rondom de wagen. Het werd dus een heel erg moeilijke opdracht. Gelukkig kwam Wim op het idee om gebruik te maken van de moderne technologie en snolde hij zijn health-app af op zoek naar de stappenteller, om te zien of die de route had bijgehouden. Het mocht niet zijn. De app gaf het niet weer. Terug bij af dus, maar onze vriend Google heeft ons uiteindelijk de oplossing geboden. Voor iedereen die bang is voor het ‘big-brother-is-watching-you’ -fenomeen  van Google en consoorten via het internet, verklaar ik dit nu tot onze ultieme en allesheiligmakende reddingsboei. Dankzij het feit dat op onze gsm staat ingesteld dat we toelaten om ons doen en laten op te slaan, zijn we erin geslaagd om ons traject te reconstrueren en zo onze mini-bus terug te vinden. Wat was ik opgelucht om de Lavinia letters op onze bus terug te zien.

Missie geslaagd, na amper 3 en een half uur… een uitgebreide stadswandeling dus, en veel te laat om onze residentenkaart te gaan ophalen ook natuurlijk. Maar, we leven in Spanje, het land van mañana, dus waarom zouden we ons druk maken ?

Hasta luego,

Annemie ofte Ana