Gran apertura

Lavinia, 1 juni 2019

We hebben maanden naar gisteren toegeleefd en gewerkt, en samen met ons ontelbaar veel andere mensen. Vaak was het een race tegen de tijd, maar we hebben de deadline gehaald. Stipt om 18 uur stonden we opgekleed en wel onze gasten te verwelkomen. Tot op de laatste minuut hebben we, samen met onze dierbaarste vrienden Mieke, Ann en Pat gezwoegd om de grote fiesta voor te bereiden. Voor het eerst sinds we hier wonen heb ik de moeite kunnen nemen om me eens netjes te kleden, me op te maken en me ook nog eens vrouwelijk te voelen. Want, ik moet toegeven, de voorbije maanden stonden alleen maar in het teken van de renovatie en de inrichting. En dat doe je nu eenmaal niet in feestkledij. Al helemaal niet met de werkmannen die constant aanwezig zijn en hoe dan ook stof en vuil brengen. Ik wil niet de sjieke madam zijn die haar ‘werkvolk’ betaalt en ondertussen de madam uithangt. Neen, zowel Wim als ik hebben enorm veel respect voor iedereen die op zijn manier een bijdrage heeft geleverd de voorbije maanden om onze droom vorm te geven. En dat was uiteindelijk ook de opzet van het openingsfeest. Een moment nemen om iedereen persoonlijk te bedanken die op zijn eigen unieke manier, met eigen talenten, mogelijkheden en kennis dit unieke project heeft mee helpen voltooien. We zijn blij dat we ons vertrouwen hebben durven stellen in de lokale Spanjaarden, en bewust niet gekozen hebben voor Nederlandstalige of Engelstalige mensen. We hebben ervaren dat we het hokjesdenken, “Spanjaarden nemen altijd Siesta, of het is altijd mañana” moeten herzien, sterker nog, we dragen het uit naar iedereen dat wij volledig het tegendeel ervaren hebben. Siesta, ja, maar ze staan er elke morgen om 8 u, goedgezind, altijd beleefd, vaak zingend of fluitend, en werken vaak gewoon door tot 18 of 19 uur. Niets was teveel, en met plezier staken ze een handje toe wanneer Wim weeral eens aan het zwoegen was om een toestel of meubel de helling en de vele trappen op te krijgen. Naarmate de tijd vorderde, begonnen we een band te creëren met de meeste van hen die hier vaak over de vloer kwamen. Spanjaarden zijn over het algemeen heel lichamelijk in hun begroeting en praten. Zo kwamen ze steevast een warme schouderklop geven aan Wim, of liepen ze als makkers samen met Wim naar boven, de arm over zijn schouder.

We wisten niet goed hoeveel volk we konden verwachten, want die gewoontes kennen we nog niet goed. Sommigen hadden bevestigd, anderen hadden helemaal niets laten weten. Stilaan merk ik bij mezelf dat ik al een beetje Spaans begin te leven en te beleven. Zo zijn onze Belgische vrienden ons in een gans andere modus beginnen zetten door hun enthousiasme om het feest mee te organiseren. Plots werd een draaiboek opgesteld, in ware ‘meeting-stijl’, werden taken verdeeld, werd gebrainstormd over versiering en aanpak van het officiële moment. Heerlijk, maar ook wel een beetje dubbel om ons ‘kindje, Lavinia’ een beetje aan de goede zorgen van onze vrienden over te laten. Het bleek echter al vlug van onschatbare waarde en in enkele dagen werd zoveel werk verzet dat we er zelf van schrokken hoe mooi het geworden is.

Mieke vond dat wij enkel moesten denken aan onze gasten, aan socialiseren. Dus gaven ze ons alle mogelijkheden om dat te kunnen doen. Mieke dook al dagen op voorhand in de keuken om de meest heerlijke marinades en bijgerechten te maken, Ann en Pat zorgden dat alles netjes was, sleurden de berg snoeihout helemaal naar boven, richtten het terras in, zorgden voor lichtjes, het rode lint en het doek die later op de avond de naam ‘Lavinia’ zou onthullen. Het was één geoliede machine die achter de schermen draaide. En alhoewel ze elkaar voordien niet kenden, bleek al gauw dat ook zij vrienden geworden waren. Het leek wel alsof het altijd zo geweest was, en alsof ze altijd samen feestjes organiseerden. Het is niet eenvoudig om de controle over zaken af te geven, zeker niet voor mij. Maar eens de gasten er waren en we merkten dat we hen alle aandacht konden geven, zelf een rondleiding konden geven, konden praten zonder ons om drank of eten te bekommeren was het een heerlijk bevrijdend gevoel.  We waren een beetje de jarigen die een verrassingsfeestje kregen en werden bediend als koningen.

Wim wou graag een officieel woordje plaatsen in de vorm van een korte speech in het Spaans om de mensen uitdrukkelijk te danken. Ik had niet eens de tijd gehad op voorhand om de speech te lezen. Mijn tekst was gewoon in het zwart (de zijne in het rood) gedrukt, en ik moest het maar voorlezen. Niet simpel in een vreemde taal, vooral als er woorden instaan die ik nog nooit had gehoord. Het feit dat we dit in het Spaans deden, leek geweldig in de smaak te vallen bij de bijna uitsluitend Spaanse gasten.

Ze moedigden zelfs aan wanneer ik over een woord struikelde of niet wist hoe het uit te spreken. De grote aannemer was enthousiast het hele gebeuren aan het filmen, en mensen klapten enthousiast wanneer iemand benoemd werd. Halverwege de speech kwam Miguel plots naar voor met tranen in de ogen, en nam Wims en mijn gezicht nadrukkelijk in zijn handen om ons een kus te geven en te bedanken voor de mooie woorden. Het was zo spontaan en lief, zo vriendschappelijk dat ik me overspoeld voelde door de Spaanse warmte en hartelijkheid.

Toen ook onze vrienden bij naam en als ‘jefe de la cocina (chef-kok), jefe de barbacoa (bbq-verantwoordelijke) en jefe del servicio’ voorgesteld werden klonk luid applaus. Heerlijk voor hen, want dat verdienen ze. En het was Wim niet geweest als hij er ook niet mij in vernoemde, iets wat ik totaal niet verwacht had, en me prompt in een emotioneel moment dompelde. Een traan welde in me op en ik gaf hem een dikke knuffel en kus, wat dan op zijn beurt weer werd onthaald op oh’s en ontroerde reacties. Wat is Wim toch een warme en attente man, heerlijk.

We nodigden iedereen uit op het middenplein net naast de bar om op symbolische manier het lint door te knippen dat Pat zorgvuldig had gehangen. We zouden één villa als kijkvilla openstellen, zodat mensen konden zien wat het resultaat was geworden van zoveel noeste arbeid. Mensen vonden het prachtig, en de vorige eigenaar stelde tevreden vast dat we heel wat elementen van vroeger hadden bewaard en in ere hersteld. En we zagen dat het goed was…

De hele verdere avond hebben we heerlijk gegeten en gedronken, en gepraat met al onze gasten. Ze luisterden geduldig naar ons gebrekkig Spaans, en we hadden zelfs heuse dialogen. Weliswaar met een hele bos haar erop, maar who cares? Onze gasten hadden heel veel respect voor onze vrienden, die helemaal vanuit België gekomen waren en ons zo hard en onbaatzuchtig hebben geholpen. Ik was trots op mijn vrienden en was zo blij dat iedereen ook met hen een praatje probeerde te maken en persoonlijk bedankte voor hun inzet en hun vriendelijkheid. Er werden zelfs knuffels uitgedeeld, als maten onder elkaar. Zo mooi om zien! Het was heerlijk om te zien hoe ons terras, met zijn prachtige uitzicht eruitziet met mensen die genieten van samenzijn. Ik hunker er ongelooflijk naar om met onze gasten deze ervaring te mogen delen.

Ik heb de avond als een roes beleefd, als een mooie roze wolk ; onze baby is nu officieel geboren en gedoopt. Ik kreeg zelfs even de baby-blues toen alle gasten weg waren, en we nog gezellig napraatten op het terras. Ik werd overspoeld door mijn emoties van dankbaarheid voor zoveel mooie dingen in mijn leven, door emoties van pure vriendschap. Ik wist geen blijf met deze gevoelens. Ik kon het niet beter vergelijken als toen mijn kinderen nog baby waren en ik zoveel liefde voor hen voelde dat ik de behoefte had om in hen te bijten.

Je kunt iemand zo graag zien dat je die wil opeten zeggen ze toch? Wel dat is de juiste omschrijving van mijn gevoelens van gisteren. Echter kannibalisme wordt hier niet echt getolereerd in onze maatschappij, dus hield ik het maar bij dikke knuffels waarbij ik misschien net iets te hard kneep om voor hen nog aangenaam te zijn. Maar het moest dan maar. Ook een groepsknuffel mocht niet ontbreken natuurlijk. Doodop en intens gelukkig viel ik als een blok in slaap. Dromend over vrienden voor het leven, liefde voor het leven, over onze integratie in ons nieuwe thuisland en over ons paradijs op aarde,…

Lavinia te amo…

Hasta luego,

Annemie ofte Ana