Gepetto, Cowboy en Macho-man

Spanje, zondag 10 maart 2019

De voorbije week was best wel bewogen moet ik zeggen. En dan eigenlijk nog met telkens een aantal onverwachte zaken die ons extra centen zullen kosten, en die niemand zag aankomen.

Eigenlijk begon de week heel goed, want de planning van de werken loopt heel ver vooruit. Zo was het de bedoeling dat de zwembaden pas begin april zouden aangepakt worden, maar plots bleek dat ze de voorbije maandag al gestart zijn. Wij waren natuurlijk heel erg opgetogen, want dat zou betekenen dat we eind maart misschien al liggen te dobberen in ons eigen zwembad. En dat zou eigenlijk welkom zijn, gezien de heerlijke temperaturen en de weinige ontspanning die we ons toe-eigenen. De zwembadfirma had een zestal mannen laten opdraven om de beide pools tegelijk te renoveren. Onder hen was ook een duo waarvan het leek dat ze uit een of andere hilarische serie kwamen, het zijn één voor één typetjes zoals je ze zelf niet zou kunnen bedenken. De ene heeft een immens dikke buik en doet er alles aan om zich stoer op te stellen. Hij zweet zich te pletter en lijkt al het zware werk te doen, zeker wanneer de camera op hem gericht staat. We filmen namelijk veel om later naslagwerk te kunnen hebben. De tweede is kalend, en kan niet goed tegen de zon, waardoor hij steevast met een cowboyhoed en bijhorende sigaret rondloopt. Ze begonnen met het verwijderen van de folie waarmee de zwembaden vroeger waren opgebouwd, en plots werd ook de ‘baas’ erbij geroepen. Er werd druk gegesticuleerd, en een beetje later stond ook Juan Carlos -onze werfleider- druk mee te discussiëren. Dit zag er niet goed uit. En inderdaad, we zagen aan de blik van Juan Carlos dat er iets niet in orde was. Het bleek dat de beide zwembaden eigenlijk niet meer in goede staat waren en best helemaal heropgebouwd werden door met bakstenen en gewapend beton een nieuwe kuip op te bouwen, aan de binnenzijde van de bestaande. Andere optie was, om de kost zo laag mogelijk te houden, om de huidige kuipen te herstellen en een nieuwe folie over te maken. Uiteindelijk leek ons de beste optie om ze helemaal opnieuw op te bouwen, weliswaar veel duurder -lees 10.000 euro extra- maar zekerheid dat we niet binnen de kortste keren toch weer problemen zouden krijgen.

Het was dus even slikken, en vooral tellen, hertellen, en hopen dat de bank ons een lening toestaat voor de renovaties.

Woensdagochtend kwam ons het volgende probleem tegemoet ; ik werd wakker van een doordringende rioolgeur. Ik kon alleen maar vaststellen dat het peil van het toiletwater te laag in de wc stond, wat de geur naar mijn mening veroorzaakte. Even doorspoelen, en de kous was af, dacht ik. Buiten echter bleek die geur nog af en toe terug te komen, dus meldde ik het toch maar aan Juan Carlos toen hij zijn dagelijkse ronde deed. Hij nam dit heel serieus, en begon op zoek te gaan naar de oorzaak. Ik merkte op dat in het zwembad naast het huis een stuk vochtige bodem was, en dat had ik voorheen niet gezien. Bleek inderdaad dat de geur daarvandaan kwam. Juan Carlos stelde vast dat er een lek zat in de septische put die naast het zwembad zat. De inhoud van die put lekte door de wand van het zwembad, die nu geen beschermende folie meer had. Dit was een dringend probleem, gezien het feit dat de zwembaden moesten afgewerkt worden. Gelukkig weet onze werfleider van aanpakken, en onmiddellijk ging hij aan het telefoneren om een oplossing te vinden. Het voorstel was om de huidige septische put zo snel mogelijk leeg te maken, en op non-actief te zetten, door nieuwe afvoerleidingen te leggen naar een andere put. Weer een extra kostenplaatje dus… Het stopte maar niet, en als top of the bill, hadden ze ook nog levende houtwormen ontdekt in de kelder waar de wasserij komt. Spoedprocedure, afbreken van alle houten sierlijsten, behandelen met petroleum en beton op gieten. Die beestjes komen uit de grond, en kunnen geen zonlicht verdragen. Gelukkig betekende dit enkel meer werk voor de abanillas, de manusjes van alles, en geen extra kosten voor ons. Het is me de week wel geweest.

Gelukkig gaan de werken heel goed vooruit. De timmerman heeft alle beschadigde deuren, keukenkastjes en schuifdeuren van de inbouwkasten hersteld en vervangen. Het moet gezegd, Gepetto uit Pinoccio -want daar lijkt hij precies een beetje op- kent zijn job, en levert heel mooi werk.

Ook ons eigen huis begint in de afwerkingsfase te geraken, en we hebben beslist om deze eerst op te knappen, proper te maken en in te richten, zodat we daar zo snel mogelijk in kunnen trekken. Momenteel is Wim aan het schilderen. Deze week zijn ze daar ook de voorlopige internet komen installeren, zodat we in ons huidige casa geen internet meer hebben. We lopen dus wel wat kilometers af tussen de villa waar we nu wonen, en ons toekomstige definitieve villa. We hopen er binnen twee weken in te trekken. Dat zou al een hoop schelen, zodat we stilaan meer ademruimte hebben voor onze spullen. Vooral het keukentje in het villaatje waar we nu zitten is te klein om dagdagelijks te leven en te koken.

Daarnet zaten we even gezellig 5 minuten te genieten in de ligbedden op het terras, even een welkom rustmomentje, toen we plots volk zagen aan ons achterpoortje. Het bleek de eigenaar te zijn van de berg rondom ons. We proberen die man al maanden te contacteren nota bene. Niemand wist zijn gegevens, ook niet in de gemeente. Het was dus een geschenk uit de hemel dat hij hier stond. Blijkbaar stond onze auto en de container op zijn eigendom, maar hij was bereid erover te praten en iets overeen te komen. We hebben telefoonnummers uitgewisseld, en op de dag van ons gesprek  zullen hem een warm welkom heten met een Belgisch biertje en een hapje, kwestie van onze kansen op gunstige afspraken te verhogen. Een beetje opportunistisch, maar goeie buren, is goeie afspraken. En blijkbaar werkte onze aanpak naar openheid en communicatie, want bij het vertrek claxonneerde hij nog eens en zwaaide gezwind goeiedag. Ik ben benieuwd wat eruit komt…

Hasta Luego,

Annemie ofte Ana