Geduld, een schone deugd

De spanning stijgt! We zijn nu sedert enkele dagen in Spanje met de bedoeling eindelijk de sleutel in handen te hebben van onze lang gekoesterde droom. Als alles volgens plan verloopt, zullen we morgen de trotse eigenaars zijn van 5 villa’s. Wie kan dat zeggen? En dat voor een ‘habbekrats’, op kap van het mislukken van de droom van de vorige eigenaars. Wat was het gezegde ook weer? De ene zijn dood… Hopelijk lukt het ons wel. Maar we geloven er rotsvast in dankzij ons tweedelig concept. De ontelbare uren, dagen, weken, maanden, vaak tot diep in de nacht waarop we onze ons businessplan uitwerkten zullen toch ergens toe leiden? Rijk willen we niet worden, maar gelukkig in wat we doen wel. Mensen ontmoeten, samen als koppel iets van onszelf uit de grond stampen, genieten van het zachte klimaat. Zucht… ik kan niet lang meer wachten.

Het is toch wel tweeledig. Ik vind het nog reuzeleuk om te gaan werken in de Klaproos, ik geniet van elk moment met de ‘gasten’, met mijn collega’s, en toch heb ik heimelijk een ritueel om elke werkdag af te vinken en af te tellen tot 1 januari 2019. Dan begint ons tweede leven.

De dagen vliegen voorbij, afspraken worden gepland om afscheid van vrienden te nemen. We willen bewust tijd maken voor mensen die voor ons heel belangrijk zijn, en daarom doen we dit niet in één groot afscheidsfeest, maar face to face. Gesprekken met mensen, lachen, samenzijn en genieten van echte vriendschap. Ik probeer er niet teveel bij stil te staan, want dat zou mij teveel pijn doen. Ik hou mezelf voor dat het geen afscheid is, maar een afspraak in de toekomst. Echte vrienden zullen hoe dan ook blijven. Afscheid nemen van familie, ouders en kinderen zal moeilijker zijn. Zeker in de gegeven omstandigheden waarin blijkt dat mijn ouders plots kwetsbare ouderen geworden zijn. Het voelt een beetje aan alsof ik ze in de steek laat. Maar ik weet ook dat ik altijd alles heb gedaan wat ik kon voor hen, net als zij voor mij. Ik zal ze eeuwig dankbaar zijn om wie ze zijn en wat ze deden voor mij en mijn broers. Maar ik heb het gevoel dat ik een keuze maak om voort te gaan in mijn eigen geluk, met de liefde van mijn leven, mijn Wimmeke. De onwrikbare ziekte Parkinson, het kwade beest zal hier geen stokje voor steken. Het krijgt ons niet klein, integendeel, het sterkt ons in onze keuze, het geeft ons nieuwe kansen om ervoor te gaan. En doorheen de jaren hebben we beiden geleerd dat je kansen moet aangrijpen en ombuigen tot positieve keuzes om gelukkig te worden.

Onze kinderen worden groot, ze vliegen uit, we laten ze los. Maar we weten dat ze er zullen geraken, alle zes. Uiteindelijk moeten ze nu hun eigen weg zoeken en maken nu. Wij hebben hen in de mate van het mogelijke handvaten gegeven om zelf hun leven uit te bouwen.

Helaas…net slecht nieuws…weer uitstel…typisch Spaans? Ik denk het niet. We hoorden een quasi identiek verhaal bij de verkoop van ons eigen huis in Beveren. Blijkbaar kunnen we de akte niet tekenen morgen, omwille van een heel recente beslissing van het Hooggerechtshof in verband met hypothecaire leningen. Gevolg is dat de bank nu holderdebolder allerlei zaken nog in orde moet brengen en de hypotheek dus op het laatste moment niet in orde geraakt tegen morgen. Conclusie : geen geld van de hypotheek, dus uitstel. Iedereen in rep en roer, met aan de leiding Opendoor Spain waar onze vertrouwensmadam Lea het heft in handen neemt en iedereen contacteert en alles regelt om toch nog deze week de afspraak bij de notaris vast te leggen. Nieuwe deadline is voorlopig vastgepind op donderdag 14u.

Hierdoor valt onze hele planning voor onze werkweek in Spanje in duigen, en moeten we noodgedwongen reorganiseren in onze agenda en planning. We hadden voorzien om na de akte met de sleutel op zak ons resort te gaan verkennen en proeven van de sfeer ter plaatse, foto’s te nemen, opmetingen te doen, concrete plannen te maken, en dat zonder het alziende oog van de toezichter van de bank, die als een jagende kat alles in het oog houdt.

Gelukkig heeft Eli van Opendoor Spain kunnen regelen dat we morgen toch naar het eigendom kunnen gaan kijken en er enkele uren kunnen spenderen, weliswaar met het arendsoog van Solvia op ons doen en laten gericht. Maar, we zijn al blij dat we dit aanbod hebben gekregen.

We hopen dat Pedro van bank Sabadell er alles aan doet om tijdig in orde te krijgen of gedaan te krijgen wat nodig is voor het verlijden van de akte. We hebben er vertrouwen in, maar aan de andere kant weten we uit ondervinding dat alles op het laatste moment nog altijd een zeer vreemde en onvoorziene wending kan krijgen. Zeker wanneer we ons vorig traject in Torre Del Rico in het achterhoofd houden. Ons verhaal lijkt jammer genoeg toch ook wel een verhaal zoals in het Nederlandse programma “ik vertrek” vaak wordt voorgesteld. Een verhaal waarvan we dachten dat het ons niet te beurt zou vallen omdat we toch wel goed voorbereid waren en alles goed uitgedokterd hadden. Waar je je echter niet kan op voorbereiden, is op zaken die in andermans handen zijn, bureaucratie, bankregeltjes en noem maar op. Maar, dit is in België niet anders denk ik. En zeggen dat in Spanje alles mañana is? Nog niets van gemerkt tot hier toe. Iedereen werkt zich uit de naad voor ons, onze makelaars, onze gestor, de bank, onze aannemer…

Als alles toch in orde zou komen deze week dan hebben we in welgeteld 2 maanden tijd ons eerste bezoek aan het domein afgelegd, een aanvraag ingediend als koper, offerte van aannemer besproken en getekend, hypotheek aangevraagd en goedgekeurd, alle aanvragen bij gemeente gedaan voor de bewoning en uitbating, alle legaliteiten gecheckt en de akte verleden. Wie doet dat na in België?

Wordt vervolgd…