El coche, 7529 KTV

Spanje, zondag 3 maart 2019

Sedert vrijdag is onze mini-bus Spaans geworden. De import in Spanje is geregeld, met dank aan Wim en onze gestor. Fier heeft Wim er gisteren de nieuwe, Spaanse nummerplaat opgevezen. Het heeft toch wel iets vind ik. Meer en meer geraken we ingeburgerd. Ik voel me ook enorm thuis hier, ondanks het feit dat ik het als een groot gemis ervaar dat we de taal niet spreken. Weliswaar redden we ons, alhoewel het meer behelpen is. Maar toch staan we er beiden op om zoveel mogelijk te proberen om ons in het Spaans uit te drukken, met de weinige woorden die we nu al kennen. Zo ben ik deze week helemaal in mijn eentje een permissie gaan vragen op de gemeente om een container te mogen plaatsen in de straat voor het vele tuinafval. De brave man die mij moest helpen kende geen woord Engels, dus het moest wel in mijn beste Spaans. En uiteindelijk is het ook gelukt, ik heb in ieder geval een ingevuld papier meegekregen dat daarna naar de politie moet om goedgekeurd te worden. Vreemd genoeg moest ik met datzelfde papier in hetzelfde gemeentehuis, aan een ander loket een stempel laten opzetten 😊. Bureaucratie ten top. Toen ze het papier daar kregen bleek dat de gegevens op de verkeerde plaats ingevuld waren. Maar het was wel de ambtenaar die alles had ingevuld aan de hand van mijn E-Id. Op de plaats waar mijn naam moest staan had hij netjes ‘Brugge’ ingevuld. Hilarisch! Morgen moet ik dan normaal telefoon krijgen -help in het Spaans- dat de permissie in orde is en mag afgehaald worden. Hoop ik toch, want dinsdag komt de container.

Waar ik ongelofelijk trots op ben, is dat ik, in tegenstelling tot vroeger, niet meer in paniekmodus schiet van zodra er iets onverwacht gebeurt. Zo was ik vrijdag gaan shoppen -hiep hoy, hiep hoy- voor de inrichting van de huisjes. Eindelijk kan ik dit doen. Ik leef er me helemaal in uit. Het stomme was dat ik best veel nodig had, zoals 60 stuks glazen, 5 sets servies, een microgolf oven, vuilbakjes voor de keukens, en noem maar op. Eén probleem, ze wilden voor mij niet alles aan de kassa gaan zetten zodat ik het daar gewoon te betalen had en kon inladen in de auto. Neen, ik moest telkens mijn winkelwagen vol laden, naar de kassa gaan betalen, een factuur laten opmaken, en tot aan de wagen stappen om in te laden. Nota bene stond mijn auto in de verste uithoek van de parking, want het is niet zo evident parkeren met een bus van 5,4 m lang. Zo ben ik in totaal toch wel vier keer langs de kassa gepasseerd. De laatste keer dacht ik slim te zijn, en nam ik zowel een winkelwagen als zo’n klein karretje om achter je aan te slepen. Op die manier kon ik meer meenemen. Maar dat was buiten de security gerekend want dat kleine karretje mocht de winkel niet buiten ☹. Hij was wel zo ‘vriendelijk’ om aan te bieden dat ik een deel bij hem liet staan zodat ik er nadien om kon gaan. Dus, weer op en af naar de auto. Uiteindelijk ben ik na ongeveer 3 à 4 uur zover gekomen dat ik helemaal volgeladen naar huis terug kon. Net op het moment dat ik mijn parkeerplaats uitreed, werd er hevig op de achterdeur geklopt. Fuck! Toch geen vuile truck om mij uit mijn auto te krijgen en mij dan te beroven!?! Maar het was een vriendelijke Spanjaard die mij erop attent maakte dat ik een platte band had. Wat nu? Net die dag was de verzekering geswitcht naar een Spaanse verzekering. En pechverhelping is hierbij inbegrepen. Vreemd genoeg bleef ik gewoon kalm en voelde ik geen enkele stressemotie. Integendeel, ik voelde het aan alsof het iets was dat ik gewoon even zou oplossen. Het was wat het was. Vroeger zou ik zeker geflipt zijn, en compleet over mijn toeren, gestrest, en kwaad op de hele wereld. Omdat Wim de contactpersoon van de Spaanse verzekering niet kon bereiken, was ik genoodzaakt het probleem zelf op te lossen. Dan maar bellen naar de servicelijn van Peugeot. Helaas bleek dit niet in mijn pakket te zitten, dus, los het zelf maar op. Omdat ik ervan overtuigd was dat de verkoper van onze wagen in België toen gezegd had dat dit inbegrepen was in de service van Peugeot, belde ik dan maar de garage in Antwerpen op, die mij inderdaad wisten te vertellen dat het inbegrepen moest zijn. In de auto zit ook een SOS knop en een Help knop die je altijd kan indrukken om bijstand te krijgen. Inderdaad, die werkte, en ik kreeg antwoord, vanuit België. Vandaaruit konden ze niets doen – ik moest de Spaanse lijn bellen. Om een lang verhaal kort te maken, bleek het dan toch ineens via de knop in de auto dat ze iemand zouden sturen met een wachttijd van maximum een uur.

Ik liet het niet aan mijn hart komen, en ben gezellig een terrasje gaan doen in afwachting van de hulp. Binnen het uur stond er inderdaad iemand, die heel vriendelijk mijn band heeft vervangen. De oorzaak was volgens hem een messteek in de band. Het gevolg was dat de band niet te repareren is, en dat hij volledig moet vervangen worden. Pff… onvoorziene kosten. We weten nog niet hoeveel dit zal zijn. Dat is iets om morgen te regelen. Volgens de security man van de winkel waren er geen camera’s op de parking, dus ook geen bewijs daarvoor dus. Het was dus wel een bewogen week.

Door al deze en andere perikelen, kom ik er maar niet toe om me grondig te informeren naar gratis Spaanse lessen. De contactgegevens heb ik weliswaar, maar de tijd ontbreekt me tot nu toe om ook werkelijk actie te ondernemen.

Gisteren hebben we ons voor het eerst in veertien dagen getrakteerd op een avondje uit. Maar ook dit is werken natuurlijk, al is het leuk werken. We moeten namelijk ook prospectie doen in restaurantjes voor onze gasten. We vonden iets heel erg gezellig, Spaans, en met een puur Spaans cliënteel. Heel druk, veel en luid gebabbel, maar zo oergezellig. We hebben ongelofelijk genoten van dit onverwachte uitje.

Op weg naar de auto, bleek het carnaval te zijn in de stad. Iedereen liep verkleed, in groepjes familie of vrienden die allemaal in hetzelfde thema waren gekleed. Geen zatte bedoening, maar vrolijke, gezellige sfeer. Een DJ stond vrolijke, swingende muziek te spelen, en ik had alleen maar zin om te dansen en te bewegen. Wat ik dan ook prompt deed, net als de meeste mensen op het plein. Wim stond er maar wat bij, wel te genieten, maar echt dansen wou hij niet, dacht ik op dat moment. Ik probeerde om hem toch aan het dansen, of tenminste aan het bewegen te krijgen, met al mijn enthousiasme en charmes, maar het lukte maar niet. Ik dacht dat het lag aan het feit dat hij geen zin had, omdat hij nu eenmaal niet graag danst en het ook nooit gekund heeft. Pas na een hele tijd, en nadat ik hem vroeg waarom hij niet danste, kwam naar boven dat hij het gewoon niet kon. Meester Parkinson maakte het hem onmogelijk om zijn voeten te verplaatsen. Dit kwam als een mokerslag binnen. De laatste tijd vergeet ik soms gewoon dat Meester Parkinson altijd met ons meegaat. Wim kan op dit moment nog alles doen wat hij wil, grote wandelingen maken met
Amigo in de rotsachtige en moeilijk begaanbare bergweggetjes, werken in huis. Het is dus even op de achterzijde gebleven. Dat het voor hem onmogelijk was om te bewegen, deed mijn feestvreugde in een klap teniet, en ik voelde me schuldig omdat ik het niet eerder had beseft. Schuldig omdat ik maar bleef aandringen dat hij zou dansen, alleen maar omdat ik zo egoïstisch was om mijn plezier voorop te stellen. Ik kan me niet inbeelden welk gevoel het moet geven om plots vast te stellen dat je lichaam niet uitvoert wat je gedachten willen. Dat je hersenen gewoon niet het signaal geven aan je voeten om zich te verplaatsen. Dit moet een zeer machteloos en confronterend gevoel geven. Merkwaardig genoeg gaat Wim hier heel moedig mee om. Hij laat zich er niet door uit zijn lood slaan. Stelt vast, en gaat gewoon door met wat hij wel kan. Dit geeft alleen maar aan dat we het juiste moment gegrepen hebben om naar hier te komen. Het feit dat werk vinden moeilijker geworden was in België, met dank aan zijn Parkinson, en het feit dat hij hier alles op zijn tempo kan doen, geeft toch meer rust voor hem. En belangrijker, maakt dat hij actief, gedreven en ‘zinvol’ werk kan doen. Momenteel is hij alles in gereedheid aan het brengen om foto’s te nemen van het kleinste huisje, zodat dit ook op de website aanlokkelijk is. Het is wel dank zij zijn inzet van de laatste weken dat onze website en de samenwerking met diverse professionele partners een boost heeft gekregen de voorbije week. Zo hebben we de eerste 5 boekingen reeds binnen voor deze zomer! Dit geeft mij alvast meer vertrouwen in de toekomst. Ik kijk er geweldig naar uit om hier  gasten te zien genieten van hun vakantie.

Hasta Luego,

Annemie