Bulgaarse rozen

Spanje, 14 mei 2019

Zaterdagavond kregen we onverwacht een berichtje van een Bulgaars koppel dat de dag erna op zoek was naar een slaapplaats voor één nacht. Ze zouden landen in Alicante en hadden ons resort op het internet gevonden. Ondanks het feit dat we pas op 15 juni openen en gasten ontvangen, kregen we toch de kriebels om hen te ontvangen. Temeer daar het duidelijk om naturisme (*) ging, en de dame toch een beetje verlegen was om naakt in het openbaar te zijn. Omdat ons concept duidelijk ook gericht is op laagdrempeligheid, ook voor mensen die nog duidelijk hun grenzen aan het aftasten zijn of naturisme ook voor hen werkt. Dit triggerde ons nog veel meer om hun vraag positief te beantwoorden. We gaven duidelijk mee dat het domein en de huisjes nog niet 100 % gasten-proof waren en dat er vooral nog opruim-, opkuis- en schilderwerken dienden te gebeuren. Dit leek geen enkel probleem, we konden hen zondag na de lunch verwachten. Ze vonden het ook heel fijn dat ze zouden kunnen mee dineren en ontbijten met ons, ook al was het dan de gewone keuken.

Uiteraard wilden we een prima ontvangst geven en alles in orde krijgen wat in onze mogelijkheden lag. Om 6 u in de ochtend zijn we van start gegaan met de voorbereidingen, gaande van het zwembad proper maken, stofzuigen (jawel !) van het liggedeelte rond het zwembad, afspuiten van het terras met de hoge drukreiniger tot en met het netjes maken van de villa en de badkamer. Vooral het zware kuiswerk heeft Wim voor zijn rekening genomen. Ik had best wel wat in huis om te koken, maar wou toch ook dat ze voldoende drank en een aperitiefje met hapje hadden en uiteraard een dessert. Gelukkig was het buurtwinkeltje open waar ik toch nog het nodige kon aanschaffen.

De villa moest ook nog verder aangekleed worden, dus werd er gauw op zoek gegaan naar een kader en wat leuke spulletjes voor op de kast. Ik ging op zoek naar een leuk fris bloemetje in de tuin om het geheel af te maken en zette zelfs nog vlug een sfeerlamp in elkaar.

Geheel volgens afspraak lieten ze ruim op voorhand weten wanneer ze er zouden zijn, en om 15 uur kregen we bericht dat ze voor de poort stonden. Met een hamam-doek rond ons gebonden zijn we ze tegemoet gegaan, vol verwachting en vol nieuwsgierigheid naar onze eerste gasten. Een breed lachende, gebruinde man met grote blije ogen en een kleinere dame die ietwat verlegen leek kwamen ons tegemoet. We heetten hen welkom en vroegen naar hun reis. Even twijfelden we of we een kus konden geven of niet, en het leek wel of zij ook even twijfelden, maar we deden het maar niet. Vooral Dimo leek uiterlijk heel erg onder de indruk van het domein en de rust. Blijkbaar was het in Alicante aan het strand heel erg druk geweest, zoals altijd op zondag, en zag je hen beiden gewoon verademen toen ze vaststelden hoe rustig het hier was. De vogels floten zoals altijd vrolijk hun lied, de pauw ergens diep weg schreeuwde, de duiven uit de buurt koerden er op los, en de wind maakte zijn typische geluid in de palmbladeren. De zon scheen uitbundig en deed het koppel nog meer glunderen. Al vanaf het moment dat ze de eerste helling waren opgeklommen, draaiden ze zich verwonderd om naar het prachtige vergezicht op de berg, de stad, en in de verte de zee.

Vol trots troonden we hun door de tuin mee naar het kleinste villaatje vlak tegen het hoogst gelegen zwembad. Bij het aanschouwen van het heldere water, de ligbedden, de hangmatten en de helderblauwe parasol leek het wel alsof Dimo plots een kind werd die zijn cadeautjes van de Sint ontdekte. Hij straalde één en al enthousiasme uit, zijn hele gezicht sprak enkel en alleen verwondering en ongeduld uit. Hij kon duidelijk niet wachten om het water in te gaan. Zelden zulk een sprekend gezicht gezien als dat van hem. Je werd er terstond zelf vrolijk van. Ik voelde toch wel een zweem van trots opkomen, want dit was wel ons domein. Dit is de reactie die ons zo blij maakt, dat mensen, gasten zien wat wij zien.

Ondertussen bleef Radi rustig alles in zich opnemen, nog een beetje timide, maar ik nam aan dat zij gewoon wat tijd nodig had, dus gaven we haar die ook. Ook het huisje vonden ze leuk, vooral toen ze het geschenkje en het welkom kaartje zagen. Prompt haalden ze zelf een geschenk uit. Een echte Bulgaarse Brandy, een specialiteit die je heel koud moet drinken. Dit hadden we totaal niet verwacht, en we namen het dan ook dankbaar aan met de belofte het enkel op te drinken met ‘good and nice people like them’.

We wilden hun ook zoveel mogelijk hun vrijheid geven en trokken ons terug met de vraag of Radi het ok vond dat we wat later ook even kwamen zwemmen.

Het was zalig om te zien hoe ze beiden al na enkele minuten lekker lagen te genieten  in de hangmat. Ik had nooit verwacht dat ik zelf zo heel erg hard zou genieten van het zien genieten van een ander. En dat vooral omdat ik heel goed besef, dat wij hun die mogelijkheid schonken.

Ik had de week ervoor een pizza steen gekocht om op de bbq pizza te maken en had sowieso al gepland om dat zondag avond uit te proberen. Ik legde mezelf onnodig stress op door dit toch te willen doen, ondanks vreemde ogen, en vooral bij onze eerste gasten. Maar, aan de andere kant wil ik ook en vooral meegeven aan onze gasten dat wij gewoon maar zijn wie we zijn, ons best doen, en dat het belangrijkste is dat ze een goed gevoel hebben, en zich thuis kunnen voelen. En hoe kun je meer een thuis-gevoel hebben dan dat iemand in de keuken experimenteert? Vreemd genoeg was ik heel erg op mijn gemak, en had ik geen enkel gevoel van stress. Dit kwam vooral door het feit dat ik alles goed voorbereid had door mijn ingrediënten klaar te maken en door de open houding van het koppel die zelfs vroeg of ze konden helpen. Ik had het idee opgevat om tijdens het aperitief gewoon in de buitenkeuken aan het gemeenschappelijk terras een beetje ‘live cooking’ te doen, zoals het in ons opzet zou gedaan kunnen worden. Dit was een goede test dacht ik.

Het glunderende koppel kwam er heel relaxed aan, en Radi begon te vertellen en vragen te stellen. Ze leek helemaal op haar gemak gesteld en ook het naakte zwemmen en zonnen was haar blijkbaar meegevallen. Ze waren allebei opnieuw onder de indruk van de omgeving en de accommodatie, en in tegenstelling tot wat ik dacht gingen ze niet aan tafel zitten, maar bleven ze gezellig bij mij staan. Het leek wel alsof we vrienden onder elkaar waren, zo heel gewoon, zo heel naturel. Het gaf ons een zalig gevoel. Alles kon, en alles mocht, niet enkel voor de gasten, maar ook voor ons. En dat is een heel fijn gevoel. Ik kon gewoon eerlijk zeggen dat dit de eerste keer was dat ik op deze manier pizza zou maken, en dat het niet zeker was of het mij zou lukken. Ze maakten daar helemaal geen punt van, meer nog, het was wat het was. Ook toen mijn pizza deeg aan mijn voorbereidingsplaat bleef kleven en dus in stukken op de bbq moest, vonden zij dit helemaal ok, en vooral normaal. Ik hoefde me dan ook geen zorgen te maken.

Om te vieren dat zij de eerste gasten waren werd een fles Cava opengemaakt en klonken we op ons project. Het werd een heerlijke, eerlijke avond, vol lachen, praten, als vrienden onder elkaar. Ook Wim genoot zo zichtbaar, was volop mee aan het praten en lachen, alsof we nooit anders deden als gasten ontvangen. Dit was het bewijs van hetgeen we altijd wisten ; we zijn een top-duo, volledig op elkaar afgestemd, en dit is voor ons weggelegd. We leerden een nieuwe wereld kennen, van het vroegere communisme waar ze beiden als kind in leefden, van de nieuwe vrijheden die ze hadden sedert de Europese Unie, een uniek verhaal van unieke en prachtige mensen.

Er werden zelfs nog extra souvenirs bovengehaald. Ik vroeg me af of ze een hele valies souvenirs mee hadden en of ze dat in elke accommodatie deden.

Elke geschenkje had zijn verhaal. En Dimo en Radi vertelden met passie over hun typische Bulgaarse gebruiken en rijkdommen van het land. Nu was het mijn beurt om het kind te worden die de Sint opwachtte. We kregen speciale kruiden, en handgemaakte zeep van echte rozenblaadjes. Het rook heerlijk ! De geur van de Bulgaarse rozen zal me altijd doen denken aan onze eerste gasten, onze nieuwe vrienden… Ik ben zo dankbaar dat ik de kans heb om mensen te mogen ontmoeten die positieve energie uitdragen, die genieten van elkaar en van het leven, gelijkgezinden die durven zichzelf te zijn, zonder altijd te willen voldoen aan de geldende ‘normen’ van uiterlijk vertoon. Puurheid, echtheid, dit is ook wat de naam Lavinia betekent. We hebben de juiste mensen aangetrokken, en het is zo heerlijk dat onze eerste echte ervaring met gasten zo ongelooflijk positief is gelopen. Het geeft ons alleen maar een gelukzalig gevoel, en de kracht om op te tornen tegen latere mogelijke negatieve reacties of mensen. Dit bezoek dragen we in ons hart. Dit heeft ons gevoel van samenhorigheid als koppel, als sterk en onverwoestbaar koppel nog veel meer versterkt. De blijheid om anderen blij te maken is zo een heerlijk gevoel, zo veel sterker dan zelfs ik had durven vermoeden.

Het mooiste compliment kwam de ochtend nadien van Dimo : “I feel so much like home that I forget that we have to pay”. Mooier kon hij het niet verwoorden. Weet, Dimo en Radi : “чувствахме се като у дома с вас като нови приятели, че почти забравихме, че трябва да платим, защото се радвахме да ви разглезим толкова много, че не беше работа за нас ” (“we voelden ons zo thuis bij jullie als nieuwe vrienden dat we bijna vergaten dat we moesten betaald worden, omdat we er zo van genoten hebben jullie te mogen verwennen dat het niet leek alsof het werken was” )

Hasta luego,

Annemie ofte Ana

(*) wie meer over de mogelijkheden om bij ons ook naturistische vakantie te beleven, kan terecht op Lavinia Naturist Resort