Afscheid van een vriend….

España, zondag 24 maart 2019

Deze week hebben we de knoop doorgehakt, weliswaar met heel veel spijt in het hart. We kunnen Amigo geen goede thuis en opvoeding geven, zodat hij sociaal genoeg is eens er gasten zijn. En dus hebben we hem terug naar de buurvrouw gebracht zodat zij een goede thuis voor hem kan geven.

De voorbije 14 dagen waren eigenlijk een hel voor Amigo. Hij moest eigenlijk gedurig aan de ketting liggen omdat hij anders weg zou lopen, en omdat we op dit moment niet de mogelijkheid en het budget hebben om een afsluiting te voorzien zodat hij vrij kan rondlopen. Dagelijks zijn hier minstens 4 tot soms 10 mensen aan het werk van ’s morgens 8 uur tot ’s avonds soms 19 uur. Zeker nu ze volop aan de zwembaden bezig zijn. Het maakt een hels lawaai omdat ze alles moesten uitkappen met zwaar geschut. Bovendien heeft Amigo daardoor ook zijn plekje aan het zwembad moeten afgeven, en zijn wij zelf verhuisd naar ons definitieve huis. Gevolg : Amigo leefde onder zeer zware stress en had voortdurend prikkels. We merkten dat zijn gedrag er elke dag op achteruitging. Hij blafte bijna voortdurend, beet ons meer en meer, en besprong iedereen die voorbij kwam. Opvoeding was niet mogelijk omdat vooreerst wij onvoldoende tijd konden vrijmaken voor hem doordat we nu eenmaal met honderdduizend dingen aan ons hoofd zitten en praktisch 24 uur per dag bezig zijn. Verder bleek dat alle werkmannen wel hun zegje deden over hoe een hond op te voeden, en dat dit vaak op een zeer dominante manier was, waardoor ze hem weliswaar tijdelijk op de knieën kregen, maar daarmee ook onze aanpak van belonen en negeren als opvoedingsmethode compleet de mist inging. Het arme dier wist niet meer wat van hem verwacht werd. Hij werd er alleen maar nog nerveuzer van. In het weekend, als er geen werkmannen waren en de rust terug keerde, lieten we hem dan los. Jammer genoeg ontsnapte hij dan, zoals verwacht, maar hij kwam wel telkens terug. Wat goed was. Maar blijkbaar ging hij op rooftocht, en at alles wat hij kon vinden. Het gevolg was dat hij dan doodziek thuiskwam en de hele nacht braakte en diarree had. Dit was ook geen oplossing dus. Toen de Abanillas (werkmannen) ons de maandag erop attent maakten op verschillende hoopjes levende processierupsen die uit de bomen gevallen waren, werd alleen maar duidelijk dat het levensgevaarlijk was voor Amigo om nog vrij rond te lopen. Processierupsen zijn namelijk zo giftig voor honden dat ze er dodelijk ziek van worden. Dat risico konden we niet nemen. Ook de bestrijding van de rupsen moet in het najaar gebeuren, nu had het geen enkel effect meer.

De apotheose kwam er na een helse nacht van voortdurend geblaf van Amigo, waardoor we de hele nacht wakker door werden gehouden. Omdat het niet meer houdbaar was, is Wim met Amigo helemaal naar beneden geweest om hem daar vast te maken, en dat om 4 u ’s nachts. Omdat het op dat uur best wel donker is, had hij een koplamp aangedaan. Blijkbaar vond de buurman dit verdacht en stond 10 minuten later de Guardia Civil aan de omheining. Wim moest hem identificeren met zijn E-id… We waren ten einde raad. Dit was geen leven voor Amigo, niet voor ons, en nog minder voor onze gasten en voor onze zaak. Allemaal redenen om in overweging te nemen. Het was geen gemakkelijke keuze, maar soms moet je keuzes maken die je liever niet maakt. De buurvrouw is hem komen halen en heeft hem voorlopig in huis genomen.

Een dag later belde de buurvrouw op omdat ze wou weten of Amigo misschien vergif had gegeten, want bij de dierenarts bleek dat hij heel erg ziek was. Zijn bloed zat vol vergif en hij moest opgenomen worden en zware medicatie en bloed krijgen. Niemand had dit gezien. Ook niet de zogenaamde ‘kenners’ van abanillas en iedereen die hem dagelijks zag. We hadden onszelf dus niets te verwijten, maar het gaf een heel erg wrang gevoel. En tegelijkertijd ook het gevoel dat het beter was dat hij bij een gezin verbleef waar hij alle zorgen en vooral alle vrijheid krijgt die hij verdient… Gelukkig is hij goed aan het herstellen, hoorden we.

Adiós Amigo!