Afscheid van de Klaproosjes

 De laatste dagen waren best wel emotioneel. Stilaan komt het besef dat ik heel wat mensen achterlaat waar ik het voorbije anderhalf jaar een vriendschapsband mee heb opgebouwd. En dat in eigenlijk toch wel een relatief korte periode. Ik had op voorhand nooit kunnen denken dat verandering van werkomgeving zo een totaal onverwacht positieve impact zou kunnen hebben op mijn leven, op mijn kijk op dingen, op mijn hele beleven.

Ik voel alleen maar warmte als ik terugdenk aan de Klaproos, aan zijn bewoners, aan zijn begeleiders. Ze zijn voor mij een bron van inspiratie, van onnoemelijk respect voor de eigenheid van ieder mens.

Een bevestiging van wat ik eigenlijk al jaren weet, en van wat zo cliché is. Schoonheid zit diep vanbinnen, je moet je alleen durven open te stellen om ze te zien. Wat een verademing te mogen zijn wie je bent, met al je gebreken en onvolmaaktheden, met je zwaktes. Maar vooral ook met al je talenten en sterktes. Te mogen groeien als persoon, omarmd te worden in kinderlijke onschuld.

De ‘poppies’ hebben me zoveel geleerd. Echtheid, eigenheid, dankbaarheid, blijheid, eenvoud…

De lach op het gezicht van Tommeke blijft me voor altijd bij, de genietende ‘piep’ van Nicky de ondeugendheid van Jonas, de heerlijke ‘hey schetepot’ van Sunny, de ‘ik heb goed geslapen’ verwelkoming van Gerda, de warme knuffel van Erwin bij aankomst op het werk, de heerlijke koffie van Kathleen, de muziek van DJ Kim, …. Teveel om op te noemen, stuk voor stuk prachtig mooie mensen. Ik ben zo dankbaar dat ik de kans kreeg om dit te mogen beleven.

Maar evenzeer zal ik me de warme groep van collega’s herinneren. Altijd klaar voor een grap, een potje zeveren, een serieuze babbel. De manier waarop hier met mensen omgegaan wordt is er één van puur respect voor de ‘zwakken’ onder ons. Maar eigenlijk zou ik ze liever de ‘sterken’ onder ons noemen. Want het gevecht dat zij dagelijks moeten leveren is niet altijd eerlijk. En toch gelukkig zijn… Respect.

Respect ook voor de ouders en familie van onze gasten. Het moet niet makkelijk zijn om de zorgen van je kind met een zware beperking in handen te geven van anderen.

Maandag was een heerlijke dag waarop ik werd uitgenodigd om samen met de bewoners en collega’s officieel afscheid te nemen. Zoals altijd wanneer het feest is in de Klaproos, worden de tafels bijeen geschoven in de grote zaal, muziek opgezet, lekker eten opgediend. Ja, zelfs de directeur stond buiten mee hamburgers te bakken. Allemaal speciaal voor mij! Hoe zalig is dat! Allemaal samen luidkeels en vals ‘vrolijke vrienden’ zingend… De heerlijke chaos zorgt voor een gezellige drukte en familiale sfeer. Shit, wat zal ik dat missen. Maar vooral met dankbaarheid aan terugdenken. Gelukkig heb ik een prachtige herinnering in ons ‘poezie-album’ waar enkele van de collega’s met hulp van de gasten mooie anekdotes en gedachten in neerschreven en tekenden.

Nog twee dagen te werken, en dan sluit ik de deuren van de Klaproos en open ik de deuren naar een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Elke dag deze week moest ik helaas afscheid nemen van enkele collega’s, en dat zal de volgende twee werkdagen helaas ook nog zijn.

Maar, I will be back. Als we terug in het koele Vlaanderen op bezoek komen, dan spring ik zeker binnen bij de Klaproosjes. Of ze het nu willen of niet daar!

HASTA LA VISTA !!

Annemie

Wil je de Klaproos steunen ?

https://www.facebook.com/hanne.poullet/videos/10156091120704677/

*vzw De Klaproos is een voorziening voor mensen met een meervoudige beperking